Σας καλούμε όλους να λάβετε ενεργό μέρος στη δεύτερη δενδροφύτευση στο Δημοτικό Διαμέρισμα Αγριάνων, που θα γίνει Σάββατο 5 και Κυριακή 6 Απριλίου.
Οπως και η πρώτη, έτσι και αυτή η προσπάθεια να πρασινίσει πάλι ο Πάρνωνας γίνεται με την πρωτοβουλία του Forum και του Εξωραϊστικού Συλλόγου Αγριάνων.
Η δενδροφύτευση θα γίνει με τη συνεργασία και τις οδηγίες της Δασάρχου Σπάρτης κ. Π. Σημάδη με δένδρα που θα μας παραχωρήσει η Διεύθυνση Αναδασώσεων της Γενικής Διεύθυνσης Δασών του Υπουργείου Γεωργίας και ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον κ. Κων/νο Σχοινά που ανταποκρίθηκε άμεσα στο σχετικό αίτημά μας.
26 Μαρ 2008
Νταν! Νταν! οι Αγριάνοι.............
15 Οκτ 2007
Νταν! Νταν! οι Αγριάνοι .............
Η οικογένεια του πατέρα μου ήταν Αγριανιάτες. Από εκείνες τις οικογένειες που μένανε το χειμώνα στη Χρύσαφα και το καλοκαίρι ανέβαιναν στους Αγριάνους. Μικρή με παραξένευε γιατί δεν έλεγαν πως ήταν Χρυσαφίτες μιας και ο χειμώνας είναι μεγαλύτερος και ήταν λογικό να περνάνε την περισσότερη ζωή τους στη Χρύσαφα. Θα πρέπει να ρώτησα κάποτε, ίσως και να πήρα κάποια απάντηση που δεν θυμάμαι. Εκείνο που θυμάμαι είναι πως έμαθα ότι ο πατέρας μου και όλα του τα αδέλια (3 κορίτσια, 2 αγόρια και ακόμα δύο αγοράκια που πέθαναν μικρά) είχαν γεννηθεί στους Αγριάνους. Εκεί έβαλε και ο παππούς όλες τις οικονομίες του που έφερε από την Αμερική που δούλεψε μετανάστης στο τέλος του 19ου αιώνα για να φτιάξει το σπίτι για την οικογένειά του. Ενα σπίτι υπέροχο που στέγασε και τα δικά μου παιδικά χρόνια για μια δεκαπενταετία στις καλοκαιρινές διακοπές από Ιούνιο που έκλειναν τα σχολεία μέχρι Σεπτέμβριο που ξανάρχιζαν. Ολα τα όνειρα που βλέπω από τα παιδικά μου χρόνια είναι όλα με τους Αγριάνους. Ισως παράξενο; Ισως όχι. Μπορεί να είναι ο αέρας, το φως, η πέτρα και το δάσος, ο πλάτανος της πλατείας, η απρόσμενα μεγαλοπρεπής για ένα μικρό χωριό εκκλησία, η γραφική ζωή των τσοπάνηδων. Ισως να είναι και το όνομα Αγριάνοι που σε γεμίζει μια δύναμη, ακόμα κι’αν δεν έχεις ακούσει για τους Αγριάνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου που ίσως να «μετώκισαν εις την Λακωνικήν» μετά τον θάνατό του. Τώρα ξέρω, αισθάνομαι γιατί είμαστε Αγριανιάτες...Παρασκευή, 24 Αυγούστου 2007. Ετοιμαζόμαι για τη δουλειά μου ακούγοντας τα ρεπορτάζ κάποιου καναλιού της πρωϊνής ζώνης. Από εκεί έρχεται το άσχημο μαντάτο: «Η φωτιά, που εκδηλώθηκε χθες στον Πάρνωνα, πλησίαζει το χωριό Αγριάνοι..». Επικοινωνία αμέσως με τους δικούς μου που είναι εκεί. Τα πράγματα άσχημα. Τι κι’αν οι νέοι του χωριού (εκείνα τα μικρά της δεκαετίας του ’70 που έπαιζαν με τα παιδιά μας στην πλατεία) προσπαθούν και πιστεύουν ότι η προσπάθειά τους παράλληλα με εκείνη των πυροσβεστών θα εμποδίσει τις φλόγες να πλησιάσουν ....... Το χωριό πρέπει να εκκενωθεί.....Τα κανάλια δείχνουν φωτιές σε όλη την Πελοπόννησο... Ολεθρος....Ζωές χάνονται, περιουσίες καταστρέφονται, το περιβάλλον σβήνει..... Οχι πολλές αναφορές στους Αγριάνους, παρά μόνον η επανάληψη κάθε τόσο της εντολής για εκκένωση του χωριού. Τη μονοτονία της ανακοίνωσης σπάζει η κραυγή αγωνίας μιας γυναίκας που επικοινωνεί ξημερώματα με κάποιο κανάλι και κάνει έκκληση «να βοηθήσουν τους τσοπαναραίους που έχουν μαζέψει τα ζωντανά τους στην πλατεία και περιμένουν σωτηρία». Και όλα πονάνε πολύ. Ολες οι καταστροφές σε κάθε γωνιά της όμορφης Πελοποννησιακής γής, της Ελληνικής γής είναι ένα μήνυμα θανάτου... Νταν! Νταν! .....θάνατος..... Χτυπάνε άρραγε οι καμπάνες στους Αγριάνους, όπως γινόταν παλιά όταν έπιανε φωτιά; Μάλλον όχι μιας και τα μέσα δίνουν την είδηση με άλλους τρόπους πιά. Ομως σε μένα το τραγικό μήνυμα το φέρνει ακόμα η καμπάνα, όπως τότε που τα παιδιά της γειτονιάς μαζευόντουσαν κάτω από τη μάντρα του σπιτιού και φώναζαν «Νταν! Νταν! Ο Χριστόφορος πέθανε».....Ο θείος ο Χριστόφορος ήταν αδελφός του πατέρα μου. Δεν είχε την ίδια τύχη με τα άλλα παιδιά της οικογένειας. Δεν μορφώθηκε, δεν εργάσθηκε, δεν έκανε οικογένεια γιατί ήταν ένας ενήλικας-παιδί. «Περπατούσε» με τα τέσσερα, μιλούσε παιδιάστικα, καταλάβαινε έναν δικό του κόσμο. Ο θείος ο Χριστόφορος ήταν κινητικά και νοητικά ανάπηρος, ένα άτομο «ειδικών ικανοτήτων» όπως λέμε σήμερα. Ενα άτομο αγαπημένο, που πολλές φορές έβγαζε μια περίεργη σοφία και είχε πάντα μια αγνή ευαισθησία. Του άρεσε η γη, αυτοχριζόταν γεωπόνος (ολοπόνος), μάζευε τα κουκούτσι και τα φύτευε, έπαιζε το παιδικό του ακκορντεόν (κοκολόν) και μας κούναγε στην κούνια που δέναμε στην κόρδα του μικρού σπιτιού που ήταν το σπίτι του. Το Μαλιγούλι του, το Λιμίτη του, τη Μπαλάλα του, το Λενάκο του........ Ο θείος ο Χριστόφορος με την ιδιαίτερη σχέση με το Λία, το γαμπρό του, που τον πείραζε και τον θύμωνε με τα αστεία του, αλλά που τα επιζητούσε και ο ίδιος. Ο θείος ο Χριστόφορος (Τιτόφολο Κολόμπο κάλυψε Αμεκή) είχε μάθει να ζεί με τα πειράγματά μας γιατί τα’βλεπε πίσω από την αγάπη που του είχαμε όλοι μας συγγενείς και μη. Μόνον δύο πράγματα δεν δεχότανε. Να του πειράξεις την καρυδιά που είχε φυτέψει στον κήπο και να του μιλήσεις για θάνατο. Δεν ήθελε να πεθάνει... Και κάποια παιδιά, όταν θέλανε να γελάσουν, ερχόντουσαν κάτω από την μάντρα και φώναζαν σαν δαιμονισμένα «Νταν! Νταν! Ο Χριστόφορας πέθανε!!». Εκείνος γινόταν άγριο θηρίο, ορθωνόταν, στεκόταν σχεδόν στα πόδια του (αυτά τα πόδια που δεν μπορούσαν άλλες ώρες να τον κρατήσουν) κι έψαχνε να βρεί πέτρες να τους πετάξει πριν τρέξουμε εμείς να διώξουμε τα «παλιόπαιδα» γεμάτοι θυμό γιατί δεν την άξιζε τέτοια κακόγουστη πλάκα.«Νταν! Νταν! Ο Χριστόφορος πέθανε....», «Νταν! Ντάν! Ο Χριστόφορος πέθανε....», ήρθε και χτυπούσε και ξαναχτυπούσε μια καμπάνα τραγικά μέσα μου όσο οι φωτιές μαίνονταν. «Νταν!, Νταν! Ο Χριστόφορος...όχι οι Αγριάνοι πέθαναν...», «Νταν! Νταν! Οι Αγριάνοι πέθαναν..... «Νταν! Νατν! Οι Αγριάνοι πέθαναν, οι Αγριάνοι πέθαναν, πέθαναν, πέθαναν......». Οι πύρινες γλώσσες στα σφοντάμια του μπάρμπα Πάνου, στα πουρνάρια κάτω από τη μάντρα μας, μέσα στα δάση μας, εκεί στη Πίλλια που ζούσε ο θεώρατος δράκος που, όταν αρρώσταινε, του έκανε η δράκαινα βεντούζες με τέστες, όπως μας έλεγε στο παραμύθι ο μπάρμπα Λιάς. Η πύρινη λαίλαπα να φοβίζει το χωριό μας. Και τα παιδιά μας, όλα τα παιδιά να προσπαθούν να την διώξουν θεριωμένα από τον θυμό γιατί η γή μας δεν το άξιζε αυτό...ΟΧΙ, ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑΝ ΟΙ ΑΓΡΙΑΝΟΙ όσο μεγάλη και αν είναι η καταστροφή.. Το όμορφο χωριό μας είναι λαβωμένο με πληγές ανοιχτές που θέλουν χρόνο και κόπο για να γιατρευτούν. Βλέπω την καρυδιά του θείου του Χριστόφορου που γλύτωσε από τη φωτιά και νοιώθω την καμπάνα της μοιραίας αναγγελίας, που τον έκανε να πετροβολάει τους «κακούς», να γιγαντώνει μέσα μου την ανάγκη να γίνουμε όλοι ένα. Να ορθωθούμε σαν τον Μπαρμπα Χριστόφορα όλοι εμείς οι ΑΓΡΙΑΝΙΑΤΕΣ. Μαζί, σαν μια πέτρινη δύναμη να διώξουμε το κακό που άφησε ο πύρινος εφιάλτης, να χτίσουμε, να φυτέψουμε, να δώσουμε πάλι ζωή στα δάση μας και το χωριό μας. ΟΧΙ, ΟΙ ΑΓΡΙΑΝΟΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑΝ!!!!!!
Νταν! Νταν! οι Αγριάνοι .............
Η οικογένεια του πατέρα μου ήταν Αγριανιάτες. Από εκείνες τις οικογένειες που μένανε το χειμώνα στη Χρύσαφα και το καλοκαίρι ανέβαιναν στους Αγριάνους. Μικρή με παραξένευε γιατί δεν έλεγαν πως ήταν Χρυσαφίτες μιας και ο χειμώνας είναι μεγαλύτερος και ήταν λογικό να περνάνε την περισσότερη ζωή τους στη Χρύσαφα. Θα πρέπει να ρώτησα κάποτε, ίσως και να πήρα κάποια απάντηση που δεν θυμάμαι. Εκείνο που θυμάμαι είναι πως έμαθα ότι ο πατέρας μου και όλα του τα αδέλια (3 κορίτσια, 2 αγόρια και ακόμα δύο αγοράκια που πέθαναν μικρά) είχαν γεννηθεί στους Αγριάνους. Εκεί έβαλε και ο παππούς όλες τις οικονομίες του που έφερε από την Αμερική που δούλεψε μετανάστης στο τέλος του 19ου αιώνα για να φτιάξει το σπίτι για την οικογένειά του. Ενα σπίτι υπέροχο που στέγασε και τα δικά μου παιδικά χρόνια για μια δεκαπενταετία στις καλοκαιρινές διακοπές από Ιούνιο που έκλειναν τα σχολεία μέχρι Σεπτέμβριο που ξανάρχιζαν. Ολα τα όνειρα που βλέπω από τα παιδικά μου χρόνια είναι όλα με τους Αγριάνους. Ισως παράξενο; Ισως όχι. Μπορεί να είναι ο αέρας, το φως, η πέτρα και το δάσος, ο πλάτανος της πλατείας, η απρόσμενα μεγαλοπρεπής για ένα μικρό χωριό εκκλησία, η γραφική ζωή των τσοπάνηδων. Ισως να είναι και το όνομα Αγριάνοι που σε γεμίζει μια δύναμη, ακόμα κι’αν δεν έχεις ακούσει για τους Αγριάνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου που ίσως να «μετώκισαν εις την Λακωνικήν» μετά τον θάνατό του. Τώρα ξέρω, αισθάνομαι γιατί είμαστε Αγριανιάτες...Παρασκευή, 24 Αυγούστου 2007. Ετοιμαζόμαι για τη δουλειά μου ακούγοντας τα ρεπορτάζ κάποιου καναλιού της πρωϊνής ζώνης. Από εκεί έρχεται το άσχημο μαντάτο: «Η φωτιά, που εκδηλώθηκε χθες στον Πάρνωνα, πλησίαζει το χωριό Αγριάνοι..». Επικοινωνία αμέσως με τους δικούς μου που είναι εκεί. Τα πράγματα άσχημα. Τι κι’αν οι νέοι του χωριού (εκείνα τα μικρά της δεκαετίας του ’70 που έπαιζαν με τα παιδιά μας στην πλατεία) προσπαθούν και πιστεύουν ότι η προσπάθειά τους παράλληλα με εκείνη των πυροσβεστών θα εμποδίσει τις φλόγες να πλησιάσουν ....... Το χωριό πρέπει να εκκενωθεί.....Τα κανάλια δείχνουν φωτιές σε όλη την Πελοπόννησο... Ολεθρος....Ζωές χάνονται, περιουσίες καταστρέφονται, το περιβάλλον σβήνει..... Οχι πολλές αναφορές στους Αγριάνους, παρά μόνον η επανάληψη κάθε τόσο της εντολής για εκκένωση του χωριού. Τη μονοτονία της ανακοίνωσης σπάζει η κραυγή αγωνίας μιας γυναίκας που επικοινωνεί ξημερώματα με κάποιο κανάλι και κάνει έκκληση «να βοηθήσουν τους τσοπαναραίους που έχουν μαζέψει τα ζωντανά τους στην πλατεία και περιμένουν σωτηρία». Και όλα πονάνε πολύ. Ολες οι καταστροφές σε κάθε γωνιά της όμορφης Πελοποννησιακής γής, της Ελληνικής γής είναι ένα μήνυμα θανάτου... Νταν! Νταν! .....θάνατος..... Χτυπάνε άρραγε οι καμπάνες στους Αγριάνους, όπως γινόταν παλιά όταν έπιανε φωτιά; Μάλλον όχι μιας και τα μέσα δίνουν την είδηση με άλλους τρόπους πιά. Ομως σε μένα το τραγικό μήνυμα το φέρνει ακόμα η καμπάνα, όπως τότε που τα παιδιά της γειτονιάς μαζευόντουσαν κάτω από τη μάντρα του σπιτιού και φώναζαν «Νταν! Νταν! Ο Χριστόφορος πέθανε».....Ο θείος ο Χριστόφορος ήταν αδελφός του πατέρα μου. Δεν είχε την ίδια τύχη με τα άλλα παιδιά της οικογένειας. Δεν μορφώθηκε, δεν εργάσθηκε, δεν έκανε οικογένεια γιατί ήταν ένας ενήλικας-παιδί. «Περπατούσε» με τα τέσσερα, μιλούσε παιδιάστικα, καταλάβαινε έναν δικό του κόσμο. Ο θείος ο Χριστόφορος ήταν κινητικά και νοητικά ανάπηρος, ένα άτομο «ειδικών ικανοτήτων» όπως λέμε σήμερα. Ενα άτομο αγαπημένο, που πολλές φορές έβγαζε μια περίεργη σοφία και είχε πάντα μια αγνή ευαισθησία. Του άρεσε η γη, αυτοχριζόταν γεωπόνος (ολοπόνος), μάζευε τα κουκούτσι και τα φύτευε, έπαιζε το παιδικό του ακκορντεόν (κοκολόν) και μας κούναγε στην κούνια που δέναμε στην κόρδα του μικρού σπιτιού που ήταν το σπίτι του. Το Μαλιγούλι του, το Λιμίτη του, τη Μπαλάλα του, το Λενάκο του........ Ο θείος ο Χριστόφορος με την ιδιαίτερη σχέση με το Λία, το γαμπρό του, που τον πείραζε και τον θύμωνε με τα αστεία του, αλλά που τα επιζητούσε και ο ίδιος. Ο θείος ο Χριστόφορος (Τιτόφολο Κολόμπο κάλυψε Αμεκή) είχε μάθει να ζεί με τα πειράγματά μας γιατί τα’βλεπε πίσω από την αγάπη που του είχαμε όλοι μας συγγενείς και μη. Μόνον δύο πράγματα δεν δεχότανε. Να του πειράξεις την καρυδιά που είχε φυτέψει στον κήπο και να του μιλήσεις για θάνατο. Δεν ήθελε να πεθάνει... Και κάποια παιδιά, όταν θέλανε να γελάσουν, ερχόντουσαν κάτω από την μάντρα και φώναζαν σαν δαιμονισμένα «Νταν! Νταν! Ο Χριστόφορας πέθανε!!». Εκείνος γινόταν άγριο θηρίο, ορθωνόταν, στεκόταν σχεδόν στα πόδια του (αυτά τα πόδια που δεν μπορούσαν άλλες ώρες να τον κρατήσουν) κι έψαχνε να βρεί πέτρες να τους πετάξει πριν τρέξουμε εμείς να διώξουμε τα «παλιόπαιδα» γεμάτοι θυμό γιατί δεν την άξιζε τέτοια κακόγουστη πλάκα.«Νταν! Νταν! Ο Χριστόφορος πέθανε....», «Νταν! Ντάν! Ο Χριστόφορος πέθανε....», ήρθε και χτυπούσε και ξαναχτυπούσε μια καμπάνα τραγικά μέσα μου όσο οι φωτιές μαίνονταν. «Νταν!, Νταν! Ο Χριστόφορος...όχι οι Αγριάνοι πέθαναν...», «Νταν! Νταν! Οι Αγριάνοι πέθαναν..... «Νταν! Νατν! Οι Αγριάνοι πέθαναν, οι Αγριάνοι πέθαναν, πέθαναν, πέθαναν......». Οι πύρινες γλώσσες στα σφοντάμια του μπάρμπα Πάνου, στα πουρνάρια κάτω από τη μάντρα μας, μέσα στα δάση μας, εκεί στη Πίλλια που ζούσε ο θεώρατος δράκος που, όταν αρρώσταινε, του έκανε η δράκαινα βεντούζες με τέστες, όπως μας έλεγε στο παραμύθι ο μπάρμπα Λιάς. Η πύρινη λαίλαπα να φοβίζει το χωριό μας. Και τα παιδιά μας, όλα τα παιδιά να προσπαθούν να την διώξουν θεριωμένα από τον θυμό γιατί η γή μας δεν το άξιζε αυτό...ΟΧΙ, ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑΝ ΟΙ ΑΓΡΙΑΝΟΙ όσο μεγάλη και αν είναι η καταστροφή.. Το όμορφο χωριό μας είναι λαβωμένο με πληγές ανοιχτές που θέλουν χρόνο και κόπο για να γιατρευτούν. Βλέπω την καρυδιά του θείου του Χριστόφορου που γλύτωσε από τη φωτιά και νοιώθω την καμπάνα της μοιραίας αναγγελίας, που τον έκανε να πετροβολάει τους «κακούς», να γιγαντώνει μέσα μου την ανάγκη να γίνουμε όλοι ένα. Να ορθωθούμε σαν τον Μπαρμπα Χριστόφορα όλοι εμείς οι ΑΓΡΙΑΝΙΑΤΕΣ. Μαζί, σαν μια πέτρινη δύναμη να διώξουμε το κακό που άφησε ο πύρινος εφιάλτης, να χτίσουμε, να φυτέψουμε, να δώσουμε πάλι ζωή στα δάση μας και το χωριό μας. ΟΧΙ, ΟΙ ΑΓΡΙΑΝΟΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑΝ!!!!!!
.JPG)
